jueves, 23 de abril de 2009

Despedida y cierre

Cuando abrí este blog lo hice fundamentalmente con dos objetivos: utilizarlo como una especie de terapia que me permitiera verbalizar de forma ordenada lo que me estaba pasando e informar de primera mano sobre mi enfermedad. Hoy, muchos meses, dos operaciones, seis ciclos de quimioterapia y treinta y tres sesiones de radioterapia después, puedo decir que mis aspiraciones iniciales se han cumplido con creces. Es más, se han superado de una forma que al principio no podía ni soñar.

Lo cierto es que, al escribir la primera entrada, pensaba que poca gente me iba a leer. Aunque pueda sonar un poco extraño, me daba un poco igual, porque lo que yo quería era utilizar el blog para poner en palabras lo que me estaba pasando. Para mi sorpresa, he recibido miles de visitas (unas setenta diarias) y se han dejado cientos de comentarios. Por si esto fuera poco, este medio me ha puesto en contacto con personas a las que no conocía anteriormente, pero con las que he sentido una comunión especial, la de los que formamos la hermandad de ser o haber sido enfermos de cáncer, y me ha dado la oportunidad de reencontrarme con otras de las que me había alejado.

Después de haberlo pensado mucho, y con un nudo en la garganta y una sensación de melancolía que me cuesta describir, hoy publico mi última entrada. Concebí este blog como testimonio de mi experiencia por la travesía del difícil camino del cáncer. Mi intención no ha sido nunca contar mi vida, a pesar de que la página se llame como yo, sino explicar qué ha pasado por mi mente y por mi cuerpo durante estos intensos meses. Una vez cerrado el ciclo, no me parece necesario ni conveniente contar qué hago. Por otra parte, me niego a dejar que muera de muerte natural, no publicando durante semanas hasta dejarlo por completo, algo que me ha ayudado tanto en los peores momentos de mi vida.

Por eso, ahora, cuando me sé curada, creo que no tiene mucho sentido continuar publicando. Por eso, precisamente hoy, cuando hace un año que me dijeron que padecía un cáncer de mama, decido cerrar esta página. Eso no quiere decir que no vaya a dejar esta ventana abierta. Me gustaría que pudiera servir a más gente que está pasando por lo mismo, y por eso el blog va a estar aquí, en ese limbo que es el ciberespacio, hasta que algún administrador desconocido decida hacerlo desaparecer. Durante unos días más iré entrando por si hay comentarios que contestar. Repito que me está costando mucho, pero siempre concebí esto como algo que se debía concluir, algo con un principio y un final. Hoy siento que he cerrado un ciclo y escribir lo que ahora estoy escribiendo me parece lo más coherente.

Por si en un futuro más o menos lejano alguien quiere ponerse o seguir en contacto conmigo, mi correo electrónico es mariaantoniavaldivielso@gmail.com. Estaré encantada de recibiros en otra habitación, mucho más íntima.

Evidentemente, no puedo irme sin antes hacer algo que he hecho muchísimas veces a través de este medio, y de lo que no me cansaré nunca: dar las gracias. No tengo palabras –yo, que hablo tanto- para agradecer a todos los que me habéis animado, sostenido, ayudado, alegrado, emocionado, confortado… Como no me perdonaría olvidarme de nadie, me gustaría dar las gracias de forma global, antes que nada, a mi familia, la de aquí, la de Bilbao y la de Madrid; a mis amigos, a los que ya conocía antes y a los que he ido haciendo en el blog; a mis compañeros de trabajo; y muy especialmente a mis alumnos y ex alumnos, que me han hecho sentirme orgullosa de todos y cada uno de ellos y que han dado sentido al trabajo que he ido haciendo durante años.

Me despido con unas palabras que no son mías, sino de una de mis canciones favoritas, y que resumen en muy pocas líneas muchas cosas que siento y que yo no podría decir mejor:

Y en el futuro espero, compañeros, hermanos,
ser un buen tipo y no traicionaros.
Que el vértigo pase y que en vuestras ventanas
luzca el sol cada mañana.
Pero basta de lamentos,
brindemos, es el momento,
que estamos todos y no falta casi nadie,
que hay que apurar la noche que acaba de empezar.

Gracias y que la vida os sonría.

43 comentarios:

Irisdebrito dijo...

clap, clap, clap (aplausos) te merecés un montôn de ellos!!
Aquî estaremos tus amigas, tus amigos, para cuando querâs...
Te sigo enviando bendiciones.
Iris

Sabela dijo...

Un beso enorme. Eres grande en cada momento. Gracias por la oportunidad de conocerte de otras maneras. Yo sonrío en este hermoso día, tu emoción es nuestra alegría, del color y del sabor del cielo de hoy, azul intenso.

Ismael tiene himnos que nunca fallan. Seguiremos cantando juntas en los conciertos. Juntas.

Siempre tuya.

Sabela

Bel dijo...

Gracias a ti, descubrí tu blog a través de la página muchoxvivir. Cuando a mi me lo diagnosticaron en diciembre no tenía ni idea de nada, ni de como se daba la quimio, nada y estaba muy agobiada por la noticia. Gracias a tu blog y algún otro fui a las consultas más informada y no se me hizo tan raro todo lo que me dijeron. Aún estoy con la quimio, soy de Bilbao. Además está el ánimo que me transmitías, que yo todo lo veía tan negro. Gracias otra vez porque me ayudaste leyéndote. Te deseo mucha suerte y mucha felicidad en todo lo que hagas. Saludos y hasta siempre. Bel

Anónimo dijo...

Al levantarme hoy en quien primero he pensado ha sido en ti, por la fecha, sabía que hoy era el día y tenía la corazonada del "closing".
Gracias por compartir algo tan personal y duro, con quienes te seguimos.
No he podido escribirte en bastante tiempo, me han ocurrido demasiadas cosas en pocos meses, buenas y malas, un poc de tot, en cuanto pille un poco de tiempo te mando un mail (desde el mio).

Felicidades por tu gran triunfo, el de una "valenta dona", Sant Jordi ha vencido al dragón!!!

Un abrazo fuerte i salut, que no falti. Berta

Isabel Franco dijo...

Yo también me esperaba esto, es lo que toca. En mi caso, la fecha se dilata, pero espero que llegue pronto. Y también espero ser capaz de despertar las emociones como tú, a cada línea, a cada palabra.
Esto del cáncer es una jugarreta. Pero ha tenido cosas buenas. Una de ellas, contar con compañeras de viaje como tú. Un abrazo muy, muy fuerte.

Anónimo dijo...

Cuando he leido el titulo de la entrada,me ha entrado una tristeza
enorme,porque esto se acaba,pero
dos lineas mas abajo me he sentido
muy contenta por ti, y la verdad,
como tu comentas,ahora parece que
ha pasado muy rapido.Me alegro mucho¡¡¡¡ por ti y por tu familia.
Como deciamos al principio pronto
sera una experiencia horrible,de
las que siempre se saca algo bueno.
Aunque solo te conozco a traves
del blog,eres un persona estupenda,
la despedida no puede ser mejor
ni mas sensata.Me encantas como
persona y como escritora,y como
profe, has dejado huella en todos
tus alumnos, me consta.
Felicidades, y que a partir de ahora sea todo buenisimo.
Un abrazo muy cariñoso.
MADRES EX ALUMNOS.

Xisco Marín dijo...

Buenu Toñi!!!! Da pena que cierres ya el blog...Pero como tu dices, tu dos objetivos se han cumplido...

Gracias a ti, porque a través de este blog, he podido ver des del punto de vista de una paciente, como se lleva un cáncer, y tu caso es muy significativo, por la forma en que lo has llevado. Cuando uno piensa en cáncer, piensa en que la gente no lo lleva nada bien, y que son unos meses en los que verás a una persona diferente a la que conocías previamente. Por eso digo que tu caso es muy diferente, te he podido ver como siempre has sido, y como siempre serás.

Buenu, supongo que nos veremos por Pollença muchas otras veces, pero si quieres algun dia podemos volver a quedar para hablar y vernos otra vez como hicimos por navidad.

Venga pues... Enhorabuena por este blog... Y gracias a ti por todo!!!!

Un beso enorme!!!

Xisco

Anónimo dijo...

Barbaro ha sigut una despedida en tota regla i trobo correcte que ja no facis mes entrades al blog, pa queeeee si ja estàs curaaaa. Ara viu la vida a tope i oblidat mica en mica ho que has pasat vale besitos i ja em comunicaré em tu pel correo ahh i cuan parli damb tú res de parlar de malalties que estem com dos flors valeee. ADEU M´ENCANTA´T CONEIXET SE DESPIDE TU AMIGA DORIS.

Roberto Zombi dijo...

Con un profundo respeto a tus razones, mostrarte mi desamparo ahora que no estás en la red. Sólo despedirte con un fuerte abrazo virtual, asegurándote que tu blog me ha ayudado en el inicio de mi enfermedad, en su tratamiento y ahora en la que es, espero, su fase final. ¡GRACIAS!

Anónimo dijo...

Hola Toñi, voy a confesarte que he sido una fiel seguidora de tu blog y aunque la palabra despedida en la gran mayoría de ocasiones en que se utiliza suene a drama y suela dejar un sabor de boca agridulce, esta vez tengo que reconocer que suena a un adiós con mayúsculas, porque no sólo le dices adiós al portal si nó que también dejas atrás al cáncer.
Realmente, todos le tememos a la palabra cáncer y si de algo ha servido tu portal a parte de ser una vía para dar a conocer tu experiéncia ha sido para que los que hemos seguido las entradas hayamos conocido la cara y la cruz de esta enfermedad.
Has inyectado esperanza en los corazones de quienes padecen cáncer, has dado fuerza y ánimado a quienes les rodean...
Nos has dejado ser espectadores de tu duro día a día en cada entrada, nos has mostrado lo que albergaba en tu interior con cada detalle, con la naturalidad que nos has hecho partícipes de tu esperiéncia y con la misma que has tratado el tema.
Nos has mostrado las sensaciones que te han invadido en el transcurso de la enfermedad desde el principio hasta esta gran despedida.
Creo personalmente, que deberías sentirte muy orgullosa no sólo por el blog en sí, si nó por la gran cantidad de gente que te ha mostrado su afecto y por el afecto indiscutible que siempre nos has mostrado tú.

Gracias y que te sonría la vida a ti también.

Anónimo dijo...

He leído, he releído. No me puedo permitir el lujo de tener un nudo en la garganta, pero por un momento he respirado, también, toda la melancolía y se me ha abierto un gran vacío que va llenando tu ausencia. Pero, ¡qué gran gozo..... en tu despedida..... porque es un aniversario dichoso.....
Llevo en este comentario más tiempo con los ojos cerrados que tecleando.......
Sólo soy capaz de añadir los tres últimos versos de un poema de 1981:
"Voldria aixecar-me a trenc d’alba
i que no fos inútil
obrir la finestra de pinte en ample".
Ahora, casi treinta años después, sé que no es inútil......
Casi anónimo

Anónimo dijo...

A mí también se me ocurre una canción:

"cada uno da lo que recibe,
luego recibe lo que da,
nada es más simple,
no hay otra norma,
nada se pierde, todo se transforma."

Este es un gran aniversario, se acabó la cuenta atrás. A partir de ahora es sumar.
Esta noche ceno con amig@s, brinadaré por tí y por tod@s l@s que aquí nos hemos encontrado.

Un besazo al pil-pil de tod@s nosotr@s.

Esther

Mª Carmen Palma dijo...

Hola Toñi,

¿Qué decirte? ¡¡Pues que has demostrado ser toda una jabata!! Y lo hemos estado viendo todos durante este año. Eres todo un ejemplo de fortaleza para muchos de nosotros, ¡por no decir todos!

Te deseo todo lo mejor y espero verte pronto por el instituto.

Un abrazo fuerte

Tòfol Ferriol dijo...

Maritoñi!
¿Y que te digo yo ahora? Llevo un par de días meláncólico pensando en que se me termina la SÍCUE y todos me dicen, lo bueno se termina, y ahora pienso, y por surte lo malo también. Pocas veces he sentido una sensación tan agradable como cuando una profesora de Castellano del instituto a la que le debía todos mis respetos me dijo:- Tòfol, estoy muy orgullosa de tí, espero que todo te vaya bien-. Hace unos meses, me dijeron que ella tenía cáncer, y me dió un vuelco el corazón! Entré en se blog, y si ya me chiflaba oir su voz y ver su maestría dando clase, leer sus pensamientos...bufff! lo que supuso para mi leer lo que ella sentía.
Ahora, soy yo el que se siente infinitamente orgulloso de ella, por lo que ha sido, lo que es y lo que será, por eso siempre formara parte de mi pasad, mi presente y espero que de mi futuro!
Y como dices tú Maritoñi, que la vida te sonría, y que tu sonrisa se contagie a los demás, como has hecho con el blog.
Cuidate! "Nos vemos en los bares"

angels blog dijo...

Pues bueno, aquí otra de tus seguidoras más fervientes y agradecidas.

También te "utilicé un poquito" de guía.

Estos meses..., desde que empecé..., el diagnóstico, los tratamientos, ... Todo fue mucho más fácil, porqué te tuve a tí, que fuiste mi primer contacto en este mundo.

Y creo que fue una suerte que me encontrara contigo. Nadie habría podido plantear las cosas de una manera mejor.

Entiendo "el cierre", puesto que se acaba una etapa y creo que haces muy bien, pero si "abres" otro blog (de otros temas, por supuesto), puedes contar con mi asistencia.

En fin, qué decirte... pues que puedes contar conmigo siempre que lo necesites.

Un abrazo y hasta siempre.

María Antonia Valdivielso dijo...

Iris,

Muchas gracias, guapa. No sé si te lo he dicho alguna vez, pero me encanta esa foto. Transmite tanto optimismo que se contagia. Estás muy guapa, con ese fondo lleno de naturaleza y alegría. No pierdas nunca esa sonrisa.

Un abrazo enorme.

María Antonia Valdivielso dijo...

Sabela,

Sabía que tú sí reconocerías la canción. Tenemos pendiente un concierto, no te lo perdono.

Gracias por estar ahí, por animarme, por enviarme poemas y por haber contribuido tanto a hacer de este blog un pequeño éxito.

Ojalá pudiéramos compartir este año lo de Manacor. Otra cosa que se va a quedar pendiente.

Un beso grande, grande.

María Antonia Valdivielso dijo...

Bel,

De paisana a paisana, tú sabes que las del Norte estamos hechas de una pasta especial, que nos hace afrontar lo peor con la cabeza alta y prometiendo dar guerra. Antes de que te des cuenta habrás acabado con la quimio, y lo que viene después está chupado. Si este blog te ha servido en algún momento, me siento orgullosa.

Espero que te mejores y que, en unos meses, puedas pensar en todo lo que estás pasando como algo muy lejano.

Cuídate. Te mando muchos ánimos y fuerza.

María Antonia Valdivielso dijo...

Berta,

No había asociado yo la fecha con Sant Jordi, fíjate. Tienes razón: he vencido al dragón, y ahora de lo único que tengo que estar pendiente es de que no se vuelva a levantar.

He leído tu correo. Te responderé la próxima semana con tiempo y calma. La foto me ha emocionado.

Muchos besos.

María Antonia Valdivielso dijo...

Isabel,

Tú has sido mi guía durante meses. He llorado leyéndote, y he vivido cada pequeña victoria tuya como si fuera mía. Te has merecido el premio que te han dado, pero en mi opinión te has ganado muchos otros.

Te visitaré en tu casa, mientras la mantengas abierta.

Salud, fuerza y un abrazo muy cariñoso.

María Antonia Valdivielso dijo...

Madre de ex alumnos,

Tienes razón. Ha sido una experiencia horrible de la que he sacado un montón de cosas buenas. Pocas personas reciben tantas muestras de cariño públicas como las que yo tenido en estos meses. La gente no suele manifestar tan abiertamente que aprecia a alguien. Yo me he sentido muy querida y muy apoyada.

No pierdo la esperanza de que nos conozcamos algún día, que Pollença es un lugar muy pequeño. Un abrazo y un beso para tus hijos.

María Antonia Valdivielso dijo...

Xisco,

¡Recuerda tu compromiso! Vas a ser un médico magnífico que, además, va a derrochar humanidad y comprensión con sus pacientes, te decidas por la especialidad que te decidas. Me has ayudado mucho durante todo el proceso, y saber que estabas allí, vigilando para que no me equivocara y explicándome lo que no me quedaba claro, me daba seguridad.

Nos veremos pronto en Pollença. Un abrazo y suerte para los exámenes que ya amenazan.

María Antonia Valdivielso dijo...

Doris,

Gràcies pels ànims. La veritat és que més optimista no pots ser, amb tot el que has viscut i t'ha passat. He estat encantada de conèixer-te i d'haver compartit amb tu la teva petita bogeria.

Una besada ben forta.

María Antonia Valdivielso dijo...

Roberto Zombi,

Es imposible que te sientas huérfano con tanta gente como te quiere y se interesa por ti. Tu blog emociona por eso y por lo que has pasado. !Qué fuerte has sido para sobrellevarlo!

Gracias por tus palabras. Cuídate mucho. Un fuerte abrazo.

María Antonia Valdivielso dijo...

Anónimo,

De lo que me siento más orgullosa es de cómo se ha preocupado la gente por mí. Literalmente, me quedado sin palabras en más de una ocasión. Creo que lo que más he repetido aquí ha sido "gracias", término que se queda corto para describir lo que siento y he sentido. Conocer a personas como tú y leer cosas como las que has escrito es lo que ha dado sentido a este blog.

Un beso y, de nuevo, gracias.

María Antonia Valdivielso dijo...

Casi anónimo,

Ojalá todos los aniversarios fueran tan gozosos. Ojalá nadie tuviera que recordar fechas con tristeza. Me temo que ninguna de las dos cosas será enteramente posible. La vida es muy cuesta arriba muchas veces. Otras, abres la ventana y te sorprende un día de primavera y piensas que todo es fácil. Que tengas muchos días de primavera. Un abrazo.

María Antonia Valdivielso dijo...

Esther,

Espero que se te haya pasado la resaca, porque si brindasteis por mí seguro que bebisteis mucho, porque hay mucho que celebrar.

Gracias por seguirme, por escribirme y por ayudarme en los peores momentos.

Un beso para todos, pero especialmente para tu padre.

María Antonia Valdivielso dijo...

Mª Carmen,

¡Cómo me gusta que me llamen jabata! Es una palabra estupenda, ¿no crees?

Yo también espero verte pronto por el instituto, a ser posible compartiendo departamento.

Muchos besos.

María Antonia Valdivielso dijo...

Tòfol,

Ahora puedo decirte que cada día estoy más orgullosa de ti. Personas como tú son las que dan sentido al trabajo que intento hacer cada día. Eres una gran persona. No cambies, estudia mucho y diviértete todo lo que puedas.

No sé si nos veremos en los bares y pasando por la Plaça, pero seguro que nos vemos pronto. Muchos ánimos y suerte para los exámenes que vienen. Un beso, y gracias por haberme escrito cosas tan cariñosas y por hacerme reír aun cuando no tenía ni fuerzas para hacerlo.

María Antonia Valdivielso dijo...

Àngels,

¿A que parece mentira que ya hayamos salido de esto? ¿A que hemos salido mejor de lo que entramos, con más fuerza y ganas de disfrutar de todo? ¿A que, en el fondo, hemos sido afortunadas?

Muchos besos, y hasta siempre.

Anónimo dijo...

Parece que está todo dicho, solo me queda darte la enhorabuena por todo lo que has logrado y lo que nos has enseñado.
Decirte que me alegro mucho de que cierres el blog, por lo que ello significa y espero que jamás tengas que volver a abrirlo por mucho que nos haya gustado leerte.
Un abrazo muy fuerte.

Joaned

Anónimo dijo...

Hola Toñi!
he seguit el blog esporàdicament.
I ara si com a darrera entrada escric: una despedida "por la puerta grande y con buen sabor de boca"!
una PERSONA I PROFESSORA amb tota regla, que deixen petjada.

una abraçada molt forta!
no deixis mai de banda aquesta vitalitat!


Antònia Ferragut Ensenyat.

Anónimo dijo...

Primero de todo Toñi: FELICIDADES!!!!!!
estas de ENHORABUENA y en mayusculas... me alegro muchísimo de que todo te haya salido bien, nadie esperaba algo diferente.

Últimamente he estado un poco desconectada aunque siempre digo que para bien, cuestión de conciertos y clases, pero hoy me he leído todo lo que me faltaba de tu blog, y como siempre he terminado emocionandome.
Desde Barcelona te doy la enhorabuena otra vez y que sigas con mucha fuerza estos meses en que los médicos no quieren que te aburras.jaja!! Esto ya está pasado.

Espero verte pronto(en cuanto esté por Mallorca).

Un beso y un abrazo enorme!!!!

Marta Bauza

María Antonia Valdivielso dijo...

Antònia,

Al final, però has comparegut! Moltes gràcies per les teves paraules pels ànims. Esper trobar-te un dia d'aquests fent spinning o qualque cosa així de lleugera.

Una abraçada ben forta.

María Antonia Valdivielso dijo...

Marta,

Pasado pasado del todo no está. Ya me queda muy poquito: revisiones, visitas a los médicos, que me den el alta... Todo eso está chupao. Ahora me toca disfrutar del verano, ir a la playa (este año sí) y dormir siestas kilométricas.

Seguro que un día de estos nos vemos por Pollença. Suerte para los exámenes finales.

Un beso.

Anónimo dijo...

Toñi!
Aunque sea un trago amargo, que mejor que la noticia del cierre de tu blog,no?
Si no signifiaría que el infierno de aquella enfermedad no habría pasado!
Así que salta Toñi, o como yo diría BAILA!!!!
Ahora mas que nunca se felíz.

A nosotros ya nos has dado una noticia de alegría y ha sido un placer acompañarte en este camino cada vez que se ha podido.
Estoy orgulloso tambien de haber formado parte de la vida de una persona como tú.

UN beso enorme, nos vemos pronto claro está!

MUA!

Raúl Torres.

Anónimo dijo...

Es diciembre. Diciembre ya. Me da pena que esté tan desierto desde mayo este blog hermoso que compartimos durante días duros y pegajosos, extraños, inquietantes, desolados y felices.
Te vi. La vi. Estás estupenda, te lo dije y lo pienso de verdad. Hay otra luz en tus ojos. Sabedlo todos, por si alguna vez volvéis, con nostalgia o con curiosidad, por algo que leísteis o escribisteis: Toñi está más guapa que nunca.
Un beso, niña. Feliz 2010.
Sabela

Bel dijo...

Me alegro del último comentario que hace anónimo, saber que estás estupenda. He pensado mucho en ti en estos meses. Yo estaba todavía con la quimio cuando cerraste, ya he acabado todo. Y me acuerdo porque me ayudó mucho tu experiencia. Yo venía detrás, te tenía de ejemplo para saber lo que me esperaba, lo que sentiría. He pensado en ti esperando que estés muy bien. Yo ahora también acabé aunque esta etapa de las revisiones me trae loca, me ha quitado un poco la alegría, espero acostumbrarme y superarla. Espero que estés haciendo tu vida normal muy muy feliz. Bel.

Anónimo dijo...

Hallo und Willkommen hier im Sex-Chat.


Unser Sex-Chat bietet dir eine Alternative nackte sexy und jedemenge andere Sachen,unter anderem Flirt und Sextalk
Hier in unsrem Sex-Chat findest du nackte sexy erotische Rollenspiele
Eventuel suchst du sexuellen Vorlieben , sicher bist du hier genau richtig.Ok los geht es,auf was wartest du?
Flirt und Sextalk singel kostenlos ,einfach anmelden .
Suchst du jemand aus Feldkirch, oder aus Köln, oder von Aarau , in Brig-Glis, vieleicht von Spreitenbach? Mit Sicherheit ist jemand dabei.!

Anónimo dijo...

Thаnks for finallу talκing about > "Despedida y cierre" < Liked it!

my homepage: aging ѕκin Care tips
Also see my webpage - Read the Full Posting

Anónimo dijo...

Hеllo it's me, I am also visiting this site regularly, this web site is really pleasant and the viewers are actually sharing fastidious thoughts.

Here is my site ... Suggested Web page
Also see my page - Loved ones's Quality Time Commit Nicely

Anónimo dijo...

You do not have to spend hours at the gym or exert so much
work and energy in undertaking operate out just to be in a position
to tone your muscle tissues.

My page http://www.test.energocredit.ge/

Ver Fractal dijo...

Hay una interpretación del cáncer de mama que difiere de una enfermedad sin sentido. Esta forma de verlo tiene la ventaja de poder trabajar sobre ella de forma activa. Un cáncer de mama, en sus diferentes tipos, posiciones y estadios, está relacionado con un conflicto vivido en relación a la desprotección con un ser cercano, o incluso con uno mismo. Podríamos decir que si la función biológica de la mama es dar protección y alimento al ser querido, en caso de un conflicto de desprotección, la orden dada por el cerebro a la mama es generar más protección y alimento. Es una visión diferente y empoderadora de la persona, que os animo a explorar, pues siendo compatible con todas las medicinas, solo puede ayudar a solucionar ese conflicto oculto que así se manifiesta. Para más información pueden visitar www.neuroemocion.com