martes, 23 de diciembre de 2008

Algunos inconvenientes

He sufrido dos inconvenientes durante estos días. El primero tiene que ver con la radioterapia y el segundo con mi forma de comunicación. Empezaré por este último. El sábado me robaron el ordenador portátil y por eso he estado algo desconectada. Me dio una rabia terrible, no sólo porque me lo habían regalado y por eso le tenía un cariño especial sino porque tenía muchas cosas de las que no había hecho copia. He perdido fotos, documentos, material de mis clases como profesora y mis apuntes del ciclo formativo, porque suelo ir a clase con el portátil y tomar notas directamente, para no tener que pasar nada a limpio después. En fin, un desastre. He tenido que acogerme a un plan renove forzoso y he aprovechado para comprarme un ordenador más manejable y más fashion, aunque sé que eso no me resarcirá de los sucesivos pequeños disgustos que me llevaré cada vez que vaya a echar mano de algo y no lo encuentre.

Lo otro que me ha pasado es lo que ya me habían dicho que pasaría. El miércoles pasado fui a que me pusieran la tercera sesión de radioterapia. Cuando ya estaba cambiada con esa favorecedora bata verde (por cierto, algún día tendríamos que hablar del diseño de la ropa que te obligan a llevar en los centros hospitalarios; estoy convencida de que podrían pensar en algo que fuera a la vez práctico y algo más bonito), escuché que la doctora y los enfermeros hablaban, se quejaban, resoplaban y maldecían, por ese orden. Pensé que la máquina no debía de ir bien y así fue. Después de unos quince minutos de espera en uno de los cubículos que nos sirven de vestuario, me comunicaron que no sería posible ponerme el tratamiento porque la máquina se había roto. Por lo visto, llevaba días sin ir demasiado bien por no sé qué problema del ordenador central, y por eso sólo ponían atendían los casos menos graves (¡menos mal!), pero esa mañana se rompió para todos.

Para resumirlo, desde entonces he tenido que llamar cada mañana a primera hora a la Policlínica M. para que me dijeran si debía ir o no. Ayer vinieron la pieza estropeada y el mecánico de Madrid del que seguro que oiré hablar más veces y hoy me han radiado por tercera vez. Pensando que los días de fiesta (Navidad, Segunda Fiesta, Año Nuevo, Reyes y Sant Sebastià) y los fines de semana no me van a hacer nada, esto de la radio se va a alargar hasta como mínimo la primera semana de febrero. Supongo que después la oncóloga me querrá ver y quizás hasta me pida alguna prueba antes de darme el alta, así que mis planes de incorporarme al trabajo al principio del mes más corto del año no se van a poder cumplir. No contaba yo con que esto se alargara tanto, pero no puedo hacer mucho más que lo que hago.

No soy muy de la Navidad. De hecho, siempre que puedo me escapo a algún lugar, preferiblemente donde no se celebren estas fiestas para saltármelas en lo posible. Aun así, como sé que a mucha gente le encantan y alguno se puede sentir extrañado de que no haga ningún comentario al respecto, os deseo unos días agradables y, sobre todo, mucha salud, que al final termina siendo lo más importante, aquello de lo que depende el resto.

17 comentarios:

Irisdebrito dijo...

Bueno, te deseo que disfrutés de tu nueva compu, y verás que a veces perder todo lo que tenías alivia el peso...
También te deseo que termine la radio rápido y bien. Y que las fiestas que no celebras te traigan paz interior, energía y sonrisas de las buenas!
Un abrazo llenito de nieve!!

angels blog dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
angels blog dijo...

Hola TOÑI,

Siento lo de tu ordenador, y espero que no eches en falta demasiadas cosas, pero bueno ¡Qué se le va a hacer!

Sólo he pasado por aquí para desearte unas Felices fiestas, aunque dices que no eres muy de navidades.

Yo sí lo soy, porque pienso que cualquier excusa es buena para disfrutar. En fín, que quieres que te diga, yo soy así.

Un beso muy fuerte y que te venga un año 2009 ESTUPENDÍSIMO.

ÀNGELS.

María Antonia Valdivielso dijo...

Iris,

Al final siempre celebro la Nochebuena, más que nada porque a mi madre le daría un ataque si no lo hiciera, pero lo cierto es que siempre me pongo bastante melancólica por estas fechas sin saber muy bien por qué. No sé si es porque no acabo de entender porque estamos obligados a ser felices en unas fechas concretas.

En fin, espero que tú te lo pases muy bien allá lejos, en Canadá, y que estés con los que quieres y te quieren. Un abrazo enorme.

María Antonia Valdivielso dijo...

Àngels,

Eso pienso yo, qué se le va a hacer. Y lo digo de verdad, porque pasar por lo que estamos pasando al final nos hace cambiar la perspectiva de las cosas, ¿no crees? Lo que se puede arreglar con dinero son sólo cosas.

Qué poquito te queda para acabar con la quimio. Te aseguro que lo de la radio ni duele ni quema (a mí de momento como mínimo) ni molesta. Sí que es verdad que me noto algo cansada, pero pienso que es más por la paliza de la quimio y la anemia que arrastro que por otra cosa. Por lo demás, me encuentro mejor cada día y tú también verás qué diferencia.

Tú, a lo tuyo, disfruta mucho mucho y come lo que te apetezca. Dale un beso a tu Xavi de mi parte, que se lo merece.

A ti, muchos ánimos y felicidad.

Anónimo dijo...

Felices fiestas Toñi!
Cuidate guapísima,
Estoy por Mallorca así que cuando quieras tomamos un cafe si te deja el mundo!
jeje
Un besito te dejo mi teléfono!615018363
Raúl.

Anónimo dijo...

SALUT TOÑI MOLTA SALUT


esper que hagis tengut un bon dia de Nadal, els meus petits ja dormen fa estona i noltros dos em pogut sopar sols i parlar un poc...encara tenc dies dolents i m'han pujat un poc la medicació ansiolítca, pero per lo de més benet...

t'han robat es portatil, jo ara que entenc un (regal) i em passa lo que ha tu també em quedaria feta pols, ja que com tu dius, tenc carpetes de fotos, faig un albun virutal, tenc tots els meus articles dels blog, feina de s'oficina....uf un munt de coses...
bé estimada una abraçada molt forta

Anónimo dijo...

Maritoñi!!!
Ya estoy por Mallorca, y mira, te voy a escribir en Castellano igual, pues porque si ( con faltas, esos si..que ya sabes que no se escribir, lo de los dos puntos es para que veas que lo hago a breve??).
Pues mira, creo que es la primera vez que tengo que estudiar en navidades y que quieres que te diga, no me apetece nada.
Hace dos semanas hice una exposición oral y me tube que parar para preguntar si la super expresión que a continuación iba a introducir era correcta o no, y evidentemente no era correcta, bueno, aun se rien de mi. Sabes que es la fundición del hielo no? pues si, lo mismo que la fusión asi que imaginate.
Bueno que de cada vez estoy mas encantado de estar en Salamanca, y como siempre me gustó oir como decias, que si de viaje a no se donde, que si de viaje a no se otro donde... pues yo no he querido ser menos que tu ( ya ves, sigo igual de picado que siempre)pues poco a poco me estoy recorriendo la peninsula ( ya sabes, el bajo presupuesto de un estudiante, pero me apanyo eh, toma falta). El proximo va a ser a Granada, así que no te estrañe que te llegue una foto, una postal o algo de la casa museo de Federico Garcia Lorca.
Y bueno, que muchos ánimos para lo que queda, que la madre de mi mejor amigo terminó la radioterapia la semana pasada y esta mas guapa que nunca, así que imaginate como estaras tu.
Bueno, lo que queda ho escriure en catalá, tot i que faig mes faltes que amb castellà ( que ja no en faig). I res, lo dit, que molts d'ánims i que ja t'aniré contant com van els meus darrers examens com a estudiant de geografia.
Au idoi, moltes besades i una abraçada molt forta.
agur.

María Antonia Valdivielso dijo...

Raúl,

Te llamo para quedar la semana que viene.

Espero que no te toque trabajar mucho estos días.

Un beso.

María Antonia Valdivielso dijo...

Kpi,

Fes una còpia de seguretat però ja! A què estàs esperant? Ni tan sols acabis de llegir el comentari, tots els segons que perds poden ser valuosos... Sense exagerar, és veritat que hauríem d'anar més alerta i fer còpia de tot. Cada vegada hi ha més gent que imprimeix les fotos, perquè no només hi ha robatoris; hi ha accidents o virus que t'ho fan perdre tot.

Estic contenta que t'ho hagis passat bé i que et trobis millor. A poc a poc, tot s'arregla.

Una abraçada forta i dolça, guapetona.

María Antonia Valdivielso dijo...

Tòfol,

¡Para que luego dijeran que las dificultades las tenías con las lenguas! Esos profesores del instituto no te entendían nada de nada. Eres capaz de expresarte hasta en euskera...

Sí que te noto muy picado con casi todo. Aprovéchate ahora para conocer bien la Península, que si después vuelves a Mallorca sólo cruzar el charco ya cuesta un dineral. Me hará mucha ilusión que me mandes una foto de la casa de Lorca, para recordar viejos tiempos. Nos lo pasamos muy bien en aquel viaje, ¿a que sí? ¡Vaya empacho te cogiste con aquel minihelado de después de cenar! Sólo se te ocurre a ti hacer una cosa así.

Estudia en Navidades, que si no tendrás que hacerlo en verano, que es peor.

Un abrazo.

Anónimo dijo...

¡Hola Toñi!
no me enteré hasta hace poco de que tuvieras este blog. He leido algunas entradas, y me alegro de que todo se vaya arreglando poco a poco.
Me alegro mucho de que a pesar de todo no hayas perdido fuerzas y hayas tirado adelante.
Que ya te falta muy poquito.
Sólo pasaba a saludarte y a darte un poco de ánimos, que como suelen decir, más vale tarde que nunca...
y también espero que no pierdas esa fuerza que tienes y que vuelvas pronto por el instituto de Pollença, que los de 2º no saben lo que se pierden.
jajajajajaja

Mucha suerte para el 2009
y ánimo!

Un beso =)


pd) Traté de hacer pocas faltas pero creo que puse mas acentos de lo que tocaban...

Anónimo dijo...

Mª Fernanda,

Os veo a todos tan preocupados por la ortografía que empiezo a tener remordimientos de conciencia y todo. No te preocupes, no te sobra ningún acento.

Estoy contenta de que te hayas pasado por aquí. Te agradezco los ánimos. Y tienes razón, ya no me queda casi nada.

Un abrazo. Saluda a tus hermanos de mi parte.

Anónimo dijo...

HOLAAAA BON DIA, ESPERO QUE AQUEST TRES DIES QUE EM PASAT HAGIS ESTAT BE, NO SI HAURÀS MENJAT MOLT. JOOOO MADRE DE DIOS ESTIC DEL ESTÒMAC COM UNA BOTA NO DE MENJAR , DE VEURA BEGUDES EM GAS I EM SENTAN COM UN TIRO. BUENO AHORA SOLO QUEDA EL FIN DE AÑO I REIS I SE ACABO. A MI TOTES AQUESTES FESTES HE NOTAT AQUEST ANY QUE EN COMENCEN HA CANSAR UNA MICA. EHHH UNA COSA QUE HO QUE TE VAIG DIR DEL ORDINADOR QUE ET VA PASAR I DESPRÈS DE LA MÀQUINA NO TE LO DIJE EN SERIO HE REINA, VA SER UNA BROMA DE LES MEVES PER FERTE RIURE, VALEEE. BESITOS I CUIDA´T. NO SE CUANT ANIRÀS HA FER LA SEGUENT SESIÒ BUENO JA EXPLICARÀS TINC UNES GANES DE QUE ACABIS LOQUES. BESOS DE LA DE GIRONA

María Antonia Valdivielso dijo...

Doris,

Jo, crec que per primer pic en la meva vida, m'he controlat una mica en el menjar durant aquestes festes. He fet bondat, més que res perquè el cos no m'ha demanat molt de combustible. És curiós, aquella gana ferotge que tenia després de la quimio ha desaparegut. Millor, a veure si torn a la meva persona d'abans.

Què tal el temporal? No heu sortit volant? He vist unes imatges impressionants.

Besos.

Matthias dijo...

Estimada Toñi,

esper que hagis tingut, com deim en alemany "einen guten Rutsch ins neue Jahr", que vol dir "una bona patinada cap a l'any nou", i que sigui millor que el passat.

Molts d'anys de Joana, Laura, Ricard i Maties

María Antonia Valdivielso dijo...

Matthias,

No había visto tu mensaje hasta hoy. ¿De verdad los alemanes desean que la gente patine para entrar en el año nuevo? ¡Espero que no sea una caída dolorosa!

Estoy convencida de que 2009, con crisis o sin ella, será un buen año. Os deseo a ti y a toda tu familia mucha salud y felicidad.

Un abrazo.