lunes, 15 de septiembre de 2008

Saliendo a flote poco a poco

Lo más correcto sería titular esta entrada “Intentando salir a flote”. Como quiero ser optimista prefiero verme ya emergiendo de este líquido viscoso que me rodea, de ahí que me quiera ver haciendo algo que todavía no es más que un deseo. Estoy intentando reponerme y ser capaz de cosas mínimamente útiles -como ducharme y hacer la cama, para que os hagáis una idea-, pero me está costando mucho más recuperarme esta vez.

Lo que yo llamo el “achuchón” quizás no ha sido tan acusado como en las dos primeras sesiones. El problema es el que el malestar, por llamarlo de alguna manera, me está durando más que las otras veces. De hecho, ahora mismo tengo febrícula, cosa que no me había pasado en la segunda sesión. En cuanto a los otros síntomas, además de mis viejos conocidos, el cansancio, el mareo y las náuseas, esta vez he recibido nuevas visitas en forma de dolores en las mandíbulas, el cuello y la nuca. A cambio, me ha abandonado el insomnio. Estoy tan absolutamente exhausta cuando consigo dormirme que la parte de la cama que no ocupo está intacta cuando me despierto, ocho o nueve horas después.

He intentado paliar los efectos más adversos con métodos digamos alternativos, aunque el resultado tampoco ha sido del todo satisfactorio. Al día siguiente me desperté con una resaca espantosa, y con las vías respiratorias tan secas como el papel de lija.

Les estoy cogiendo una manía horrorosa a las inyecciones que me tengo que poner después de la quimioterapia durante cinco días, Granocyte 34, un remedio que sirve para regenerar la médula espinal –así me lo explicaron- y que tiene tantos efectos secundarios que, a pesar de que no dudo del hecho de que sea absolutamente necesario para que un virus tonto y pequeñito no me tumbe, me siento fatal a las pocas horas de pincharme. Por lo visto, entre otras cosas, los dolores musculares son consecuencia del medicamento, que obliga al cuerpo a hacer en muy poco tiempo un trabajo para el que no está preparado.

A todo esto, según informaciones que me han hecho llegar mis fuentes de información en Pollença, esta mañana me han terminado de poner la cocina y me están empezando a colocar el parquet. Y yo aquí, anclada al sofá y a la cama, preguntándome cuándo podré hacer una vida relativamente normal.


34 comentarios:

Xisco Marín dijo...

Hola Toñi!!!

Pues mira, todavía no tengo ni idea de que especialidad haré, todavía me quedan tres años y medio para elegir...y eso que ya han pasado tres...que rápido pasa el tiempo!

Hoy me he acordado de ti en clase de oncología...solo decirte que ya queda menos...tan rápido como a mi me han pasado estos tres años, a ti se pasará rápido lo que te queda de tratamiento...y pronto estarás dando clase otra vez y a dando caña a tus alumnos, cosa que agradezco cuando a mi me la dabas!!!

Ah... por cierto... un pequeño error, el Granocyte no es para regenerar la medula espinal, sinó para la medula osea.

Bueno..un beso muy grande... y a ver si nos vemos cuando vuelva por Pollença!!!

Ses dijo...

Hola;
el tiempo lo cura todo y la paciencia es la madre de la ciencia.
Todo tiene su tiempo en este mundo y ya veras que ya te vendrán momentos mejores. Y que esa sonrisa no desaparezca nunca.
He vuelto a pasar por aquí y hoy es un día inspirador por mi, pero aun no puedo superarte, me emociona leer las diferentes entradas del blog y me imagino la situación y tu fuerza de voluntad podrá con todo.
Muchos besos
Y sigo leyendo

Anónimo dijo...

Hola Toñi. Fa temps que no et deixava un comentari. Et llegeixo sempre, i veig que tens molta gent, i que si no t'escric sempre hi ha algú que si ho fa. Estic molt content de veure que tot tiri endavant amb tanta força com tens.

Per cert, el treball sobre Ternelles entra a impremta aquesta setmana.

Una abraçada.

fray lokus dijo...

Y yo que me quejo de que tengo la espalda molida por haber pintado unos cuantos radiadores en casa este "finde".

Ánimo campeona.

Unknown dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Unknown dijo...

Hola Toñi:

Ayer me dijo mi prima Maria Antonia Velasco que tenías un blog. Ahora he visto que es más que un blog y he pensado en escribirte algo para recordar viejos tiempos, jejeje.

Siempre pensé que eras una gran profesora y ahora he visto que también eres una gran persona.

A mi me quedan cuatro asignaturas para terminar la carrera, también elegí ser maestra. Espero volver al instituto con el título y encontrar a mi profesora de lengua española, tu Toñi.

Mucho ánimo suerte y un beso!

Anónimo dijo...

No nos conocemos, pero he oido hablar mucho de Toñi,la profesora
de lengua castellana,mis hijos han
sido alumnos tuyos,y mi hija especialmente, siempre te admiro,y yo a traves de ella, cuando llegaba
a casa,durante la comida,siempre tenia alguna anecdota que contar o algun comentario gracioso
que habias hecho en clase.Siempre me caiste bien,pero despues de ver tu blog,se que ademas de ser una
buena profesora y mejor persona,
eres muy valiente,que le estas
echando un par, y que esta guerra
la tienes ganada.
Animo y un beso.
P:D. Espero no haber hecho muchas
faltas,te ponen de los nervios,tengo la mala costumbre de
no poner acentos.

Isabel Franco dijo...

Todo habrá pasado pronto. Ahora es normal que comiences a percibir algo en lo que ninguno reparamos al principio de la quimio; cada sesión es como un ataque del que nuestro cuerpo no acaba de recuperarse. Por eso es un esfuerzo de superación y un mal trago, que lo es. Yo estoy segura de que, dentro de unos días, estarás mágnifica y llena de energía para repasar los trabajos que están haciendo en esa casa tan bonita que te has comprado.
¡Ánimo, ya queda menos!
Un fuerte abrazo.

Anónimo dijo...

Hola de nuevo!!!
Soy Isa Capllonch. No hace falta que te aproveches de tu condición, espero poder pasarme aunque trabajo por las mañanas y no sé si podré. Además, sigue sin dárseme bien eso de hablar en público jeje. Pero no lo dudes que si puedo, una visitilla caerá, aunque sólo sea para verte y ver a algunos profesores (que por cierto el otro día vi a Pep Bibiloni i ni me conoció).
Bueno Toñi te envío mucha fuerza y espero que se pase rápido ese mal estar y que pronto vuelvas a hacer esas cosa que tanto deseas.

¡¡Un beso muy grande y mucho ánimo!!

Anónimo dijo...

Hola Toñi!
Hasta este sabado no supe nada de lo que te pasa. Cuando me enteré, me puse a leer tu blog como una loca (en los tiempos libres que me quedan) y hasta ahora no lo he terminado. Preferia leerlo todo para ponerme al dia antes de dejarte cualquier comentario.
Me he emocionado muchíssimo leyendote. Es increible la manera en como lo has descrito todo, sin dejarte ni un detalle pero sin ser, en ningun momento, morbosa.
Mi tia ha pasado por una experiencia similar este verano y fue duro para todos, aunque a ella solo le hicieron radioterapia y los efectos secundarios no son tan heayis.
En tu caso, dejame decirte que ya te admiraba por lo que me enseñaste en el instituto (creo que nos has marcado a todos) y ahora por lo que enseñas como persona a través de este blog. Me parece una iniciativa preciosa que quieras compartir con todos tu experiencia.
Como todos, te mando muchos animos y un fuerte abrazo.

Maria Magdalena Tortella

María Antonia Valdivielso dijo...

Xisco,

Mea culpa, mea culpa. Tienes toda la razón del mundo respecto a lo del Granocyte: regenera la médula ósea. Veo que ya has empezado las clases... ¡Eso sí es ponerse a trabajar enseguida! Espero que, de aquí a unos meses, te acuerdes de mí no en clase de oncología sino en clase de, por ejemplo, estética.

Y que sea verdad que nos veamos cuando vuelvas a Pollença. Un abrazo.

María Antonia Valdivielso dijo...

Ses,

Es curioso: siempre he sido de lo más impaciente. Todo lo quería para ya y he llegado a salir de la tienda con algo que me había comprado (unos zapatos, un bolso, unos pantalones) con la excusa de que hay muertes repentinas. Ahora hasta en eso estoy cambiando. No vale la pena acelerar las cosas, porque, si tiene que suceder, sucede en su momento, y si no va a pasar no vale la pena desesperarse.

No acabo de estar segura de que el tiempo lo cure todo. Creo que hay marcas indelebles, pero a mí la de este tratamiento en un par de meses ni se me notará.

No se trata de superarme en ningún sentido: se trata de hacerme sentir acompañada, y hoy lo has conseguido. Un beso.

María Antonia Valdivielso dijo...

Garci,

He vist la convocatòria de l'excursió reinvindicativa a Ternelles. No sé si dia 12 estaré en plenitud de facultats, però la meva intenció és anar-hi. Estaran els llibrets per llavors? Supòs que ho heu pensat aposta.

Sé que, igual que tu, hi ha un munt de gent que entra molt sovint al bloc, encara que no deixi cap comentari. És igual, perquè m'arriben els ànims intactes. Gràcies. Una abraçada.

María Antonia Valdivielso dijo...

Fray Lokus,

¿Dices que, además, pintas? Pues ahora que lo dices tengo un par de habitaciones a las que no les iría nada mal una buena capa de pintura... Eso sí, el fisioterapeuta después corre a mi cargo.

Un abrazo, y ¡que te mejores!

María Antonia Valdivielso dijo...

Cata,

Esto es sólo un blog. Concurrido y con un montón de gente estupenda que entra y me dice un montón de cosas bonitas, pero un blog al fin y al cabo. Aunque, pensándolo bien, se está convirtiendo también en un punto de encuentro para muchos que nos habíamos perdido la pista. Espero que este año termines la carrera y piensa bien en lo que vas a hacer después. Después de todo, lo que nos llega a los institutos es lo que ha pasado por las manos de los maestros.

Estoy contenta de saber de ti. Un beso.

María Antonia Valdivielso dijo...

Anónimo-madre/padre de ex alumnos:

Confío en que las anécdotas fueran aptas para todos los públicos y que se entendieran en su justa medida, porque a veces tiendo a usar un tipo de ironía que a algunos alumnos se les escapa, y por ello he sufrido algún malentendido que, ahora, también ha pasado a la categoría de anécdota. Me gusta pensar que amenizo algunos almuerzos pollensines, como cuando yo llegaba del instituto y les contaba a mis padres lo que mis profesores favoritos u odiados habían dicho o hecho.

En el fondo creo que los adolescentes admiran a los que le ponen pasión a las cosas. Yo intento ponérsela a las clases, aun cuando sé que lo que les explico les es completamente ajeno. Me parece que no hay más secreto.

¡Hay que ver qué fama tengo ganada! ¡Cuánta gente se disculpa por los acentos! Repito: el hecho de que la pantalla de mi ordenador esté llena de circulitos de color rojo es pura casualidad...

Un abrazo.

María Antonia Valdivielso dijo...

Isabel,

Lo has descrito perfectamente. Al cuerpo le cuesta cada vez más recuperarse. Eso es lo que no te cuentan los médicos ni las enfermeras. El consuelo es que esto tiene fecha de caducidad, que no es como esos tratamientos que uno sabe cuándo empiezan pero no cuándo acaban. Tú ya has terminado y puedes disfrutar de la comida y la bebida y pronto tendrás la misma energía que antes para jugar con tu niña. Yo pronto terminaré y terminaré de arreglar el piso y volveré a trabajar... ¡y tendré que aprobar a todos mis alumnos, después de lo bien que se están portando conmigo!

De sufridora a ex sufridora, un beso muy, muy cariñoso.

María Antonia Valdivielso dijo...

Isa,

Bueno, pues nada, me conformaré con una visitilla si no quieres hablar en público, qué le vamos a hacer. Espero que nos tomemos ese café que hay por ahí pendiente. Un beso.

María Antonia Valdivielso dijo...

Maria Magdalena,

Me gusta que me digas que no he caído en el morbo. Uno de los riesgos de contar este tipo de cosas es justamente ese y por ello he intentado evitarlo a toda costa, igual que he intentado no dar pena en ningún momento. Una cosa es que me encuentre mal, y lo cuente, y otra que quiera que la gente vaya pensando "Pobrecilla, con lo que tiene...", porque soy muy consciente de que hay muchísima gente que está mucho peor que yo, y no es una frase hecha. Al fin y al cabo, tengo un pronóstico excelente, no me han quitado nada que no me sobrara y esto se cura. Por tanto, nada de lamentos ni de lloros más allá de los estrictamente necesarios para desahogarse cuando hace falta. Es verdad que he tenido mala suerte pero, por fortuna, tengo fuerzas para sobrellevarlo y el ánimo reforzadísimo después de tantos comentarios positivos como estoy recibiendo.

¡Espero que la marca a la que te refieres sea positiva! Muchas gracias por hacerme saber lo que me dices. Ya que estamos de confidencias, y no nos oye nadie, déjame decirte que eras una de mis alumnas favoritas, pero no se lo digas a nadie.

Mándale mucho ánimo a tu tía de mi parte, y para ti un beso muy fuerte.

Anónimo dijo...

Hola Toñi,
La verdad no sé como empezar a escribirte porque sinceramente me costo decidirme a hacerlo.
Ya hace un par de semanas que sé de lo tuyo e incluso, el otro día, te vi caminando acompañada por el paseo del puerto, pero me dio corte interrumpiros y saludarte. Tal vez porque estaba en el trabajo y, "supuestamente" no debo distraerme. Tal vez porque no sabía bien que decirte. O tal vez
(¡y muy probablemente!), fue mi timidez que me impidió acercarme para hablar un rato contigo.
De todas formas me costó pero aquí me encuentro, leyendo y releyendo todas tus entradas.
Es admirable la verdad como afrontas todo este camino que, a pesar de tener subidas y bajadas, sabes sobrellevarlo a modo muy tuyo: con fuerza, dedicación e ironía.
Estoy seguro de que a vas a pasar rápidamente esta página gris de tu vida y que conseguirás sacarle, incluso, algún provecho a toda esta experiencia.
Te pido disculpas por no saludarte personalmente el otro día, pero si me has visto al menos ya sabes quién es el que te escribe... y si no es así te lo cuando la próxima vez que te vea... o que te escriba. :)
Con cariño,
M

Sabela dijo...

El comienzo bien, tranquilo, lento. Pienso mucho en ti, he pensado casi sin parar. Te mando un beso muy fuerte. Ánimos no, que tienes para dar y repartir.
Hoy escribo poquito. Es para sorprenderte. Ya sabes, corazón, que es el principio del fin. La cita de Ángel González te la regalaré próximamente, pero va una de Colinas, de "El laberinto abierto (En la Plaza Mayor de Salamanca": "Poned muy lentamente vuestro oído/encima de la piedra/y escuchad el rumor del río que nos lleva./Quizá sea este río que nos va arrebatando/-el río de la vida, que discurre entre espinos-/el que aquí desemboca con dulzura/y se funde en la luz serena de esta plaza,/y con ello, nosotros, al fin seremos luz, seremos libres/en río y en espacio y en silencio." Tal vez un poco tristón, pero mira cuánta belleza. Entorna los ojos y recupérate pronto. Pasea por Salamanca, vamos juntas.
Un beso.
Sabela
Sabela

Sabela dijo...

¡Ah! "Allá abajo la noche/ya rueda por los montes morados,/pero en esta ciudad tiene que haber/una morada en paz y que dé paz./Verás que es esa casa hasta lo que es más duro/llegará a dormirse dulcemente/encima de tus ojos." Del mismo autor. Recuerda aquel poema de Hierro, el del músico sordo que ante el televisor sin sonido presenció cómo la orquesta interpretaba su novena sinfonía junto con el poeta, sentado a su lado. Entonces el poeta comprendió que todo duerme, habita y crece dentro de nosotros.
Guapa.

Anónimo dijo...

hola Toñi reina, aquest dies he estat fatal amb un constipat deaquitespero i amb afonia, febre i tossina tot es vespre, i saps em queixava o em queixo encara molt, els antibiòtics m'han deixat feta pols i ahir vespre amb el meu insomni asseguda al sofà sense deixar de tossir, pensava amb TU i em deia de que te queixes egoista.

Quan te llegeixo faig un capada i dic xapó sra Valdivielso xapó...
Els teus alumnes, pares i amics que te coneixien te tenen molta estima jo que no te conec i no te vista mai (be si a les fotografies del blog)
te tenc molta estima i admiració..
Bona nit, aquí em tens pel que vulguis, bé tu ja heu saps.

Anónimo dijo...

Buenas Toñi, veo que la noticia de tu blog corre como la polvora y que tu nueva casa se esta llenando de amigos.

Un beso i ànim.

Anónimo dijo...

Hola toñi,
hace pocos días me enteré del problema que estás padeciendo. Pensé en escribirte una carta anónima deseándote lo mejor y decirte que sé que vas a superar estos problemillas,porque esto para ti es un problemilla, ya que eres una persona muy fuerte y con mucha personalidad...tenía exámenes hasta ayer y de mientras estudiaba pensaba qué escribirte. Ayer me enteré que habías creado un blog,y esto me acortaba mucho el trabajo...siempre he sido un vago.
Tú y yo tuvimos 3 años de relación directa profesor-alumno y cada día te ganaste mi respeto y mi devoción hacia ti por tu calidad como profesora y porque se notaba que te gustaba mucho tu trabajo y además la ironía me parece el mejor humor.
Solo añadir que tú eres el cenit(a mi también me gusta mucho esa palabra) entre los profesores,porque le pones pasión y amor a tu trabajo y que es una lástima que algunos alumnos se estén perdiendo tus clases.
Sinceramente, Joan Ballester
PD:¿Alguna vez te pareció en clase que te respetara tanto?Nunca haría la pelota a una persona inteligente,se da cuenta enseguida

Matthias dijo...

Hi Toñi,
bon comentari del nostre alumne Xisco! Estic segur que serà bon metge... Em sap greu que, en aquests moments, hagis de sofrir prou. Confia en les prediccions d'en Xisco.
Una forta aferrada
Maties

María Antonia Valdivielso dijo...

M.,

Has conseguido despertar mi curiosidad -que, por otra parte, es fácil de provocar-. No sé quién eres, ni con las pistas que me has dado. Me gustaría mucho que me dijeras quién eres, porque pareces conocerme bien (lo de la ironía, lo de la dedicación...) y yo no sé con quién estoy hablando. No esperes a que el azar decida que nos encontremos de nuevo, ¡descúbrete!

Me ha gustado mucho tu mensaje. El gris es, además, un color que se lleva mucho este año, así que voy apuntándome a la moda. Sé que esto es sólo una mala temporada de la que, como tú dices, saldrán y de hecho ya están saliendo cosas buenas.

Espero que te manifiestes y que sigamos en contacto. Un abrazo, persona misteriosa.

María Antonia Valdivielso dijo...

Sabela,

Colinas y Hierro casi convalidan a Ángel González. El poema de Colinas es una maravilla y a mí no me ha parecido nada triste. Qué difícil es escribir un buen poema y qué sencillo parecen hacerlo algunos.

Pasear por Salamanca, con esa piedra que parece viva, es un buen plan. Hasta la luna de estos días nos acompañaría.

Un beso, guapa.

María Antonia Valdivielso dijo...

Pepe,

No sé dónde voy a meter a tanta gente que se está haciendo un huequecito en mi corazón. ¡Sí, yo también me sé poner cursi! ¿Qué pasa? ¿No tengo derecho?

No creo que esté para ir a la asamblea del viernes, que preveo calentita. Qué lástima.

María Antonia Valdivielso dijo...

Kpitana,

Tothom té el dret (i jo afegiria fins i tot l'obligació) de queixar-se quan no es troba bé. A mi els constipats també em tomben i els antibiòtics em deixen per terra. Tu t'has de queixar, sense pensar en mi, perquè te cuidin i et donin "mimitos", llimona, mel i brou.

A que és total el fet que entrin tants d'ex-alumnes i pares? Aquest efecte colateral no l'havia contemplat però m'encanta.

Que te milloris, guapa.

María Antonia Valdivielso dijo...

Joan,

Empezaré por el final: ¡Decirme que no me haces la pelota porque soy inteligente es hacerme la pelota! Y sí, en clase sí sabía que me respetabas aunque a veces hicieras todo lo posible para disimularlo.

Efectivamente, tú y yo tuvimos una relación de tres años, yo diría que llena de altibajos. Supongo que sabes por qué. Me molesta ver el talento desaprovechado. En tu caso, siempre he pensado que eras un alumno brillante y verte haciendo todo lo posible para que no se te notase me ponía de los nervios. Además, me parecía injusto. En las clases que te tocaron, había alumnos -no diré nombres- a los que les costaba muchísimo llegar al 5 en el mejor de los casos, y eso esforzándose hasta el límite. Y tú, sin hacer nada, si necesitabas un 5'5 ibas a por él, pero si lo que requerías era el 7 también eras capaz de hacerlo. Las charlas y las broncas que te hice padecer iban por ahí.

Aparte de eso, también me preocupaba verte caminar por el límite en tu vida extraescolar. Me daba miedo que un empujón te hiciera caer del lado oscuro de la fuerza, e incluso ahora no estoy segura de que no te pueda suceder, y eso sería una verdadera lástima. Lo tienes todo para tener una vida que merezca ser considerada como tal y me sentiría responsable en parte de que la tiraras por la borda.

Bueno, me he puesto en plan sermón dominical y no era esa mi intención. Lo que quería decirte es que me sigo preocupando por ti y que espero que todo te vaya de verdad muy bien, empezando por esos exámenes de estos días.

Cuídate mucho. Un abrazo.

María Antonia Valdivielso dijo...

Maties,

Estic amb tu: en Xisco serà un metge magnífic. Me posaria en les seves mans a ulls clucs. Només esper que no es decideixi per la pediatria!

Una abraçada.

Matthias dijo...

Tens raó, Toñi, sempre ha estat molt adult.

Maties

Unknown dijo...

All the games you can play on the Sega Genesis - AprCasino
The best part is, of course, the game, is that there are very few people who do a lot 바카라 사이트 of the 토토 hard apr casino work. The best part https://vannienailor4166blog.blogspot.com/ is, if the 토토 사이트 모음