viernes, 14 de noviembre de 2008

13 de noviembre de 2008

Ayer tuve la última sesión de quimioterapia. Por cierto, fue para mí la fecha de un aniversario: hacía justo 10 años de mi nefrectomía. Me dio la sensación de cerrar un círculo: mi riñón derecho, mi ovario derecho, mi mama derecha. Otra curiosidad numérica más: empecé la quimio un 31 y la acabé un 13. Si fuera supersticiosa diría que un número capicúa me tiene que dar suerte. Nadie me puede argumentar que el 13 y la buena fortuna no casan: yo aprobé oposiciones un martes 13… Algunos alumnos me han dicho cuando se lo he contado: “sí, sí… ¡buena suerte para ti pero mala para nosotros!”

Parece mentira. Cuando me dijeron que me tendrían que someter a ese tratamiento veía ese final lejanísimo, como si no tuviera que llegar nunca. Y hoy ya estoy en el día después. Todavía no voy a lanzar las campanas al vuelo. Esperaré hasta el lunes, por si acaso el achuchón me aprieta un poco más que la última vez. No tiene por qué ser así, entre otras cosas porque tengo la analítica incluso mejor: menos anemia, mejor hematocrito y valores dentro de rango en muchos otros ítems que no sé interpretar. La enfermera me dijo que he hecho lo que ellas llaman “modelo montaña”, con el pico en la cuarta sesión y una mejoría notable las últimas veces.

La verdad es que ayer me fui a la clínica sin estar convencida del todo de que me enchufaran. Supongo que muchos sufristeis el apagón de hasta siete horas en muchas zonas de Mallorca; los que no tenéis la suerte de vivir en esta isla maravillosa, que se colapsa enterita –y arrastra también a Menorca- por un rayo en una central eléctrica gracias a que aquí la energía sigue siendo un monopolio, seguro que os habréis enterado por las noticias. Pues bien, cuando me tocaba entrar la luz aún no había vuelto. Por suerte, la clínica P. es nueva y cuenta con un grupo electrógeno que lo aguanta casi todo.

Las que ya no aguantan más son mis venas. Hasta ahora no había tenido ningún problema para que me pincharan en el brazo izquierdo (el derecho no lo pueden utilizar por ser el de la mama afectada), pero ayer salí hecha un acerico: lo intentaron en la flexura y me rompieron la vena; después le tocó al lateral de la muñeca, con el mismo resultado; a la tercera fue la vencida, y encontraron una vena en la mano que resistió lo justo. Vamos, una sesión más y no me libro del portacath.

El resto fue como siempre: la analítica previa que ya he comentado, los cinco sueros, la visita de la doctora… La perspectiva de que era el ciclo final lo cambiaba todo: era la última vez y puedo asegurar que no lo voy a echar de menos, por mucho que yo sea una mujer de costumbres. Mi doctora estuvo especialmente cariñosa, alabó el ánimo y la actitud con que lo he afrontado y a Biel –que, para no perder nos buenos hábitos, me vino a buscar- le dijo: “Es toda una campeona”. No me siento así, porque no he hecho nada más que lo que me han dicho que haga, aunque debo reconocer que me gusta que me reconozcan algún mérito que no creo haber demostrado. A todo el mundo le gusta lo que en mallorquín llaman "una ditada de mel".

Ahora empieza la tercera parte, entendiendo que la primera fueron las operaciones y la segunda la quimioterapia. Otra vez debo buscarme la vida: tengo que ir a que me firmen una nueva autorización y después llamar a otra clínica, la M., que es la única que hace los tratamientos de radioterapia en Mallorca. Será allí donde, con el informe que me ha preparado la doctora, decidirán cuántas sesiones serán necesarias. Descansaré unas tres semanas y empezaré entonces con la tostadora y el tratamiento hormonal en pastillas que deberé seguir durante cinco años.

Por cierto, ayer por la tarde vi un ratito un programa de televisión en el que rescataron fragmentos de la entrevista que por la mañana Ana Rosa Quintana le había hecho a Mª Teresa Campos. A esta última la habían sometido a una operación, presuntamente de amigdalitis, hace unas cuantas semanas. Al final, ha resultado ser un cáncer. Sabéis que he manifestado muchas veces, en diferentes cuestiones, que ante la enfermedad todo el mundo afronta lo que se le viene encima como puede y sabéis también que soy profundamente respetuosa con todos aquellos que han decidido cosas que yo no haría. Ahora bien, poniendo por delante mi solidaridad de afectada y mis deseos de pronta recuperación, me indignó que Mª Teresa Campos se negara a pronunciar la palabra cáncer. Y lo dijo así, que no quería que saliera de sus labios. Otra vez el tabú. En su caso me parece especialmente grave, porque es una referencia para muchísimas mujeres de este país, que continuarán uniendo inconscientemente cáncer y muerte si no somos capaces de normalizar la enfermedad. Y esa normalización empieza por ser capaces de llamar a las cosas por su nombre, porque es el lenguaje el que nos da la visión del mundo.

Hablando de lenguaje, dejadme que os pida algo que no tiene nada que ver con todo lo anterior. Mi poeta vivo favorito es Luis García Montero. Seguramente habréis leído que ha sido condenado (injustamente condenado, desde mi punto de vista) por injurias a un compañero de departamento que no hace más que soltar disparates por la boca (que Lorca era fascista, por poner sólo un ejemplo). Me gustaría que firmarais un manifiesto de apoyo, porque es una pena que la universidad pierda a uno de sus mejores profesores. Yo he tenido el enorme placer de asistir a dos conferencias suyas, después de la segunda incluso intercambiamos opiniones sobre la docencia, y puedo decir que es un profesor modélico y una persona de una humanidad demostrable. Si os animáis a dejar constancia de vuestra solidaridad, lo único que tenéis que hacer es enviar un correo a la siguiente dirección: apoyoaluisgarciamontero@gmail.com. No os costará nada, él os lo agradecerá y yo más aún. Gracias anticipadas.

25 comentarios:

Anónimo dijo...

Enhorabuena Toñi!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Una etapa superada, me alegro un montón.
Un besazo enorme.
Esther

Anónimo dijo...

Qué bien Toñi! Una gran enhorabuena.
I'm really pleased for you!

I didn't know you know so much english. From now on I will write to you in english so you can practice.

Soon I will come to pollença because I have to pick up my "títol de Graduat en Secundària". I never picked it up when I left.
Im thinking of carrying on studying in palma so I can study a career in the future.

Muchos besos

Anónimo dijo...

Hola Toñi, me encontré con tu blog por casualidad,buscando datos sobre mi en el google, apareció tu blog, has de saber que compartimos el mismo apellido, y leyendo tu blog me has emocionado , te animo a que sigas así de valiente, que valor tienes al enfrentarte a tu enfermedad por su nombre, como debe ser. Seguro que todo te va a salir bien
Un beso enorme tocaya

angels blog dijo...

Hola Toñi,

Nosotras vamos de "casa en casa". Me alegro de que estés tan bien y cruzando dedos te digo que siga así.

Leí tu idea de negocio y me parece estupenda. La mayoría de las personas necesitan ayuda de todo tipo. Tanto la física, todos queremos estar guapos, como la psicológica, tenemos que enfrentarnos con la mayor entereza posible a todo ésto que nos ha venido de sopeton y a veces no sabemos como encararlo.

Vernos bien de apariencia, también nos ayuda a estar mejor, parece que nos levanta el ánimo.

Bueno guapa, pues eso, que sigas bien y sigue escribiendo, ya sabes que te necesito. Cuando tengo una duda, me vengo a repasar en tu blog como te fue a tí y así me oriento. Ya sé que no reaccionamos en todo igual, pero voy viendo por donde van los tiros.

Un beso.

Isabel Franco dijo...

Hola reina,
Espero que leas este comentario el lunes o más tarde, cuando todo haya pasado. Entonces, pon la quinta y mete distancia de por medio, entre la quimio y tu, y tu futuro.
La radioterapia no es igual, ni punto de comparación, así que en un momento malo de nuestras vidas, ya has superado la cima y comienzas a descender.
El pelo volverá enseguida, ya nos contarás, y con ello todo.
Voy a comenzar con el directorio, te iré contando, y también voy a estar muy pendiente de tus noticias.
Sobre la Sra. Campos, poco puedo decir que enriquezca tus palabras, debería actuar de otra manera. En fin, ella misma, yo creo que su actitud denota cobardía.
Bueno, nosotras a lo nuestro, que es recuperarnos de nuestro cáncer.
Desde luego, tu analítica demuestra tu fortaleza física y los buenos cuidados que has tenido, hazle llegar mis felicitaciones a tu madre.
Un abrazo, guapa.
Isabel F.

M. dijo...

Hola Toñi!
Hace ya un poco de tiempo que no dejo mi huella por aquí, aunque, en realidad, te lea a diario.
No podía faltar en esta ocasión para darte ¡un gran enhorabuena!
Me pone muy contento saber que llegastes al final de esta etapa... de la cúal y que a la larga, estoy seguro, sacastes muchisimas cosas buenas...
Verás que lo que comienza ahora será mucho más fácil y llevadero!
Un beso grande!
M

Anónimo dijo...

Qué vueltas da la vida.

Buscando información sobre el Cáncer de mama y el tabú que aún gira entorno a esta enfermedad, especialmente entre los personajes de vida pública, me he encontrado con sorpresa con este blog.

Por un lado, sopresa desagradable saber que una ex-profesora mía estuviera pasando por tan difícil experiencia.
Pero agradable, por otro lado, leerte (he devorado todo el blog en hora y media), recordar y compartir contigo tu experienca. Además me alegro muchísimo de que ya esté llegando a su fin y me ha emocinado la valentía y la transparencia con la que has compartido esta vivencia.

Toñi, te deseo lo mejor y espero que esto sirva para que emprendas tu nuevo negocio que me parece que tendría muchísima salida y sería de gran ayuda para muchísimas personas que están pasando por lo mismo.

¡Enhorabuena!

Un abrazo muy fuerte,

Eva Verloop

Xisco Marín dijo...

Hola Toñi!!!!

Enhorabuena!!!! Se acabó ya la quimio!!! ahora acabar de una vez por todas con el resquicio de cáncer que queda, aunque sean micrometástasis (que nadie se lie, no son metástasis..jaja).
Hace unos meses parece este día muy lejano...pos mira... ya ha pasado y todo!!!
Me alegro mucho!!!

Un beso!!!!

Anónimo dijo...

Otra batalla ganada,no sabes, como nos alegramos toda la familia ,la idea que tienes en tu cabeza es estupenda,ojala la puedas poner a la practica.un abrazo muy muy muyyyyyy fuerte la tia y demas

Anónimo dijo...

¡Hola!

Me alegro un montón de que ya hayas pasado esta fase y que sigas con tanta vitalidad.

He estado una semana en Galicia un poco aislada de la universidad y cuando he llegado he leído un email sobre el caso Montero. Lo primero que he hecho ha sido mostrar mi apoyo a este gran poeta y profesor mediante el correo que han puesto a nuestra disposición, y justo después he pensado en ti. Te iba a escribir para que visitaras el blog que se ha hecho en apoyo a García Montero, pero ya veo que ya te has informado.
La verdad es que es una vergüenza la sentencia, pero lo peor es que el profesor que acusó a Montero me ha dado clase y sus clases no tienen ni punto de comparación con las del injusto acusado. Imagínate la decepción que viví cuando entré en esa clase y el profesor empezó a insultar a Lorca y a García Montero. No sabes si sus clases son de literatura o de política. Es indignante.

Bueno, en clase Montero ha dicho que permanecerá hasta febrero, para no perjudicar a los alumnos. Espero que en este tiempo pueda retomar su decisión y que la Universidad de Granada no se quede sin este excelente profesor.

Muchos besos y ¡cuídate!

María Antonia Valdivielso dijo...

Prima,

Casi, casi, etapa superada. Mañana por la mañana ya lo estará seguro. I can't believe it! (voy practicando para contestar a Grant en inglés)

Mi pregunta ahora es: ¿cómo llevaré de largo el pelo dentro de diez meses más o menos (para tu boda, vamos)? ¿Tipo Viqui Bécam?

No trabajes demasiado, que cansa.

María Antonia Valdivielso dijo...

Grant,

First of all, sorry for my faults. My English is not as good as I wanted, so forgive me.

When you come to Pollença to pick up your degree, please let me now the day and, If I can, I'll go to the "instituto" to see you. Maybe we could have a coffee and talk about your studies in the future. It's a very good idea going on with a career or a "cicle superior" (writing half in Spanish and half in English is an interesting experience!)

A lot of kisses.

María Antonia Valdivielso dijo...

Olvido,

Curiosamente, yo también me había encontrado con tu blog algunas veces. "Valdivielso" con "l" no es tan común. Siempre me digo que tengo que ir al valle de donde proviene nuestro apellido que, por otra parte, me han dicho que es precioso. Lo tengo pendiente para el 2009.

Te agradezco los ánimos y las palabras que me dedicas. Para mí es muy importante sentirme reforzada sobre todo en estos momentos.

Un beso desde los últimos coletazos de mi última quimioterapia.

Anónimo dijo...

Estimada Toñi, que bé!!! quina alegria, ara comença una nova etapa que arriba al principi ...estic ben segura que no enyoraràs res d'aquest passat.

No sabia que la Sra.Campos tingués un càncer i no em sorprenen les declaracions, la seva postura no ajuda a ningú.

La setmana passada vaig estar per Madrid, en vaig passejar pels carrers d'aquesta gran ciutat que cada dia la trob més difícil, l'individualisme de la gent, dins el metro, ningú es mira a la cara, la majoria van llegint i semble que la lectura no es més que una excusa per no relacionar-se..i pensava amb les "amistats" que darrerament he fet...si fa uns anys em vessin dit que coneixeria a gent a través de la xarxa, hagués dit - JO!!??? mai -
Estic tan contenta d'haver entrat un dia en aquest blog i compartir amb tu aquestes quatre coses nostres, que ara aquesta passa q donaràs, aquest principi, em fa molt contenta, encara que tu i jo no ens hagin vist mai, t'imagino amb un gran somriure estimada Toñi, moltes gràcies a tu per que m'has ajudat..i jo si que crec em les coincidències.
besadetes amb pessics

maria

María Antonia Valdivielso dijo...

Buenos días, Àngels

Hoy puedo decir que son buenos porque tengo la impresión de que, de verdad, ya estoy finiquitando lo peor del tratamiento. Ya tengo ánimos para contestar en el blog. Aunque no responda porque no tengo fuerzas lo leo cada día. Mi tía Mª Carmen dice que sabe cuándo estoy bien porque contesto; hay que ver cómo me conocen por ahí.

En fin, si continúo igual esta tarde saldré a dar una vueltecita por aquí, mañana ya estaré como loca por irme a mi casa y pasado por la mañana iré a clase, que tengo un examen de estilismo en el vestir (¿a que suena bien?).

Guapa, no sé si yo sirvo mucho para ver por dónde "van los tiros", porque, como hemos repetido tantas veces, cada uno reacciona de una forma diferente. Ojalá tú ya estuvieras como yo, terminando con lo que se hace más cuesta arriba.

Respecto al archivo de proveedores, más que un negocio lo concibo como una ayuda. Solamente haré el simulacro de empresa para mis clases.

Nos veremos en tu casa. Un beso.

María Antonia Valdivielso dijo...

Isabel, cielo

Sí, es lunes por la mañana y ya he pasado lo peor. Como tú dices, ahora sólo es cuestión de poner distancia entre la quimio y yo. Todo el mundo me dice que lo de la radio es fácil comparado con lo que acabo de pasar pero, igualmente, todo el mundo coincide en que, y no sé por qué razón, es mortalmente agotadora. ¿Debe de ser por la paliza que lleva el cuerpo, por la postura, por ir cada día a la clínica, por la radiación en sí...?

Lo del vello del cuerpo lo voy a echar de menos; mejor dicho, lo voy a echar de más cuando me empiece a salir. Es una gozada tener la piel tan suave, tan lisa y tan limpita. Ya puedo ir ahorrando para las depilaciones que me esperan en el futuro.

No voy a añadir nada a lo de la Sra. Campos; una vez más, volvemos a coincidir plenamente.

Me gusta que te apetezca ponerte con el archivo de proveedores. Es una forma de devolver la ayuda que la gente nos está demostrando.

Un beso muy fuerte.

María Antonia Valdivielso dijo...

M.,

Me sigo preguntando quién eres. Alguna ligera idea empiezo a tener después de haber entrado en tu blog (¡cuánto anonimato también en tu casa!) y, sobre todo, después del "acá" y del "llegastes". Esas dos palabras no te hacen muy peninsular, la verdad.

Tienes razón, al final voy a sacar un montón de cosas buenas de algo que, en un primer momento, sólo parece negativo. He sido tratada con tanto cariño y tanta delicadeza (o "sensibilidad" como se dice ahora) que hasta ahora no había sido consciente de que hay mucha gente que me aprecia de verdad.

Un besazo para ti, M.

María Antonia Valdivielso dijo...

Eva,

Pues es una suerte que una de esas vueltas nos haya hecho reencontrarnos, aunque sea en estas circunstancias.

Afortunadamente, cada vez el cáncer de mama es menos tabú. Aun así, insisto en que echo en falta imágenes de afectadas durante su quimioterapia. Y no me refiero a imágenes robadas por reporteros sin escrúpulos, sino a fotos en un bar, en un acto público, en un restaurante... que demuestre que el tratamiento no impide hacer ciertas cosas. Estar en tratamiento de quimioterapia no tiene por qué significar estar encerrada en casa, como enterrada en vida, excepto que el cuerpo no te permita hacer otra cosa.

Además, hay gente que lo oculta. Sus razones tendrá, pero a mí me cuesta entenderlas. Quizás quien no me conozca piensa que yo he sido de esas profesoras que lo iban contando todo de su vida; tú sabes que no es así, y que si me he decidido a contar esto ha sido para intentar normalizar una enfermedad que, por desgracia, afectará a casi quince de cada cien mujeres durante su vida. Si eso no merece ser visible, ya me contarás.

¡Y si te has leído todo el blog en solo hora y media tendré que escribir más!

Un beso y gracias.

María Antonia Valdivielso dijo...

Xisco,

¿Qué has hecho, inconsciente? ¡Has escrito la palabra! Ahora volverán los rumores... Que no, que es broma, que no pasa nada. Y si quieren hablar, que hablen, aunque sea bien.

Recuerda que nos tenemos que ver por Navidad. Hazme un hueco entre comida y cena.

Un abrazo.

María Antonia Valdivielso dijo...

Tía,

Esta batalla ha sido un poco como Waterloo, estoy segura de que va a ser definitiva para ganar la guerra. ¡Tengo además un montón de soldados de a pie ayudándome (como vosotros, sin ir más lejos)!

Un beso muy grande.

María Antonia Valdivielso dijo...

Mª Carmen,

He pensado muchísimo en ti durante estos días por lo de García Montero. Debes de estar indignada, porque yo lo estoy y no soy alumna de la Universidad de Granada. He escrito un artículo para el Urxella (no sé si me lo publicarán un día de estos), donde me extiendo algo más. Espero que reconsidere su postura y no abandone la universidad pública (estoy segura de que las privadas, de EEUU a Australia, pasando por Madrid, se lo rifarán), porque su marcha empobrecería la enseñanza que está al alcance de todos.

Ayer leí en El País que se está replanteando apelar la sentencia, porque lo que le duele es que se haya aludido a los límites de la libertad de expresión (que él ve como censura). Eso por no hablar de ese juez que cita a López (!) de Vega, demostrando su cultura general.

En fin, ya envié el correo y vi que ya había como 4000 firmas. Seguramente no servirá nada más que como el recurso del pataleo, pero peor es cruzarse de brazos y no hacer nada.

Un beso.

María Antonia Valdivielso dijo...

Kpi,

Com ha canviat la xarxa la nostra vida! No només es tracta de les relacions que es fan (i es fan, per molt que hi hagi gent que no ho trobi així) sinó de tot el món d'oportunitats que ens obri. Jo començ a estar "enganxada" i cada dia pràcticament el primer que faig és obrir el correu i el blog. Si no, em sent desconnectada i aïllada.

Madrid m'agrada molt. Això sí, m'encanta per anar-hi de visita: els museus, els teatres, els concerts... La vida cultural és brutal, però també ho és la vida en general: sempre hi ha gent pel carrer. Un diumenge horabaixa la Gran Vía està plena de gent. Passeja't per Palma un diumenge a qualsevol hora i et farà plorera. Això sí, viure allà ja és una altra qüestió. La deshumanització de les grans ciutats esborra les relacions personals que no són estrictament necessàries i fan la vida més pobre. Pels que vivim a un poble d'una illa petita és molt difícil de païr.

Una abraçada amb un gran somriure.

Toñi

Anónimo dijo...

¡Hola sobrina!
Ya ves que me he animado, más vale tarde que nunca.
Qué poquito te queda para acabar con estos malos tiempos y poder llevar tu vida cotidiana y nada sedentaria, por cierto.
Me gusta mucho leer tu blog(al que soy asidua)y ver lo que te quieren tus amigos, pero lo que más me emociona es leer lo que te escriben tus alumnos y con el cariño que lo hacen, te tienes que sentir muy orgullosa porque para recoger hay que sembrar, y tú lo has tenido que hacer muy bien.
Qué importante es sentirnos queridos y qué poca cuenta nos damos de ello en nuestra vida diaria, siempre con mil cosas en la cabeza. Bueno ya me he puesto muy trascendental así que voy a cambiar de registro, como sabes dentro de unos días vas a tener el placer de aguantar a tu tio y a mi así que espero que estes en perfectas condiciones para llevarnos por ahí de pingos.
Los pesados que tengo por aquí te mandan muchos besos.
Un beso enorme.
MªCarmen

María Antonia Valdivielso dijo...

Tía,

¡Por fin! ¡Por fin! ¡Por fin! No sabes qué ilusión me ha hecho leerte, cuando casi ya había perdido la esperanza. Sé perfectamente que entras prácticamente cada día en el blog y sé que llamas a mi madre para que te dé el parte a diario cuando estoy peor. Aun así, encontrarte aquí es para mí especial.

Es verdad que ver en qué consideración me tienen mis alumnos y ex alumnos me da un "subidón" que no se puede explicar fácilmente. Es como si, de repente, el cáncer hubiera dado sentido a mis clases durante 17 años. En el trabajo, y en la vida en general, poca gente te dice que lo estás haciendo bien y ahora veo que he hecho algo cuanto menos regular, y que eso se me tiene en cuenta. Me doy cuenta de que cosas a las que incluso di tan poca importancia que ya ni recuerdo han sido fundamentales para personas que entonces tenían quince o dieciséis años, y que diez años después todavía las tienen presentes. Cuando vuelva al instituto lo voy a hacer con una responsabilidad especial.

Además de por ellos, me he sentido muy querida por mis amigos y por mi familia, entre los que sabéis que vosotros tenéis un lugar muy especial. Yo también me estoy poniendo sentimental (y sabes que no me gusta nada), así que lo dejo y me voy a poner a estudiar, que mañana tengo un examen y voy a suspender (o a sacar menos de un 8, que para mí es lo mismo, qué desastre de alumna soy...).

Ya tengo planes para cuando vengáis. Ignaci se apunta al plan de la carne (de comer).

Un beso para todos. Estoy deseando veros.

María dijo...

H:ola MArìa Antonia, mio nombre es MArìa y te escribo desde la Argentina. Al encontrar tu blog quedè gratamente sorprendida por dos motivos: por un lado atravesé todo el proceso del càncer y sus consecuencias con mi madre, quièn ha fallecido el 13 de octubre pasado, y por otro soy Asesora en Imagen, recibida con título oficial, diseñadora de accesorios y maquilladora profesional, por lo tratando de amalgamar todo , se me ocurriò al iagual quie a tì crear un asesoramiento integral para el paciente oncològico, de hecho en mi colecciòn de verano incluí turbantes cancheros, divertidos y muy coloridos, ya que la eleeciòn del color tambièn influye en el estado de ànimo. Me gustarìa contactarme contigo para ello te dejo mi mail : potencialimagen@yahoo.com.ar. Me agradarìa mucho compartir esta experiencia contigo cada una desde su lugar. me despido con un fuerte abrazo, esperando tu contacto. MArìa Butti