sábado, 9 de agosto de 2008

Volviendo a la normalidad poco a poco

Estoy teniendo ciertos problemas con la conexión a Internet, por eso no he podido colgar nada en los dos últimos días.
De todas formas, lo que quería comentar es que, básicamente, voy yendo hacia la normalidad. El jueves, en vista de que me encontraba bastante mejor, hasta me atreví a ir a la fiesta de cumpleaños de Tana, en Pollença, y aproveché también para comprobar cómo estaba mi casa, porque esta semana, para pasar el achuchón grande, me he quedado en casa de mis padres. Esta bien eso de que te me mimen, te cuiden, te alimenten, te mantengan... Cada mañana, mi madre me despierta con una bandeja de un pantagruélico desayuno y mi padre me trae los periódicos a la cama. ¿Se puede pedir más?
Me habían avisado de que el tratamiento es muy duro la primera semana, pero que las dos siguientes se puede hacer una vida relativamente normal. Por ahora, se está cumpliendo. Y, en realidad, duros de verdad son dos días. Por tanto, sólo me quedan diez días de pesadilla, dos por cada uno de los cinco ciclos que me faltan. ¡Esto ya está hecho! ¡No pasa nada! ¡Podemos!
Como efectos secundarios, me han quedado molestias menores: noto menos sensibilidad en la yema de los dedos, los ojos los tengo más secos y llorosos (ni pensar en ponerme las lentillas), tengo la boca como más pastosa, y, sobre todo, sigo teniendo problemas con las bebidas frías. El agua me sigue sabiendo mal (aunque no tanto como antes), las bebidas gaseosas me dan dentera y, claro, el alcohol no puedo ni probarlo. Lo mejor hasta ahora son las infusiones, pero me plantean un problema: no me voy a tomar un pa amb oli de jamón y queso con un poleo menta. Quedaría raro, como mínimo para alguien que no sea inglés, que peores combinaciones hacen los hijos de la Pérfida Albión.
Lo que tampoco puedo hacer es tomar el sol y estar expuesta a él, así que no me queda mucho más remedio que estar en casa, ver algo de tele, escuchar música, leer lo que puedo (se me cansa la vista, ¡qué faena!), escribir en el blog y, como los vampiros, esperar a que se haga de noche para salir a dar una vuelta.

7 comentarios:

Unknown dijo...

Fa un any i mig que, per indicació mèdica, no tast una gota d'alcohol És el que hi ha quan has de compensar excesos anteriors.
Un dia li vaig comentar, fent broma, al metge que era mal d'emprendre un plat de caragols sense un tassó de vi. Era un exemple clàssic, perquè els gastrònoms fins i tot recomanen el vi per a pair be el plat. "Idò t'hauràs d'avesar a menjar-los amb aigua". I ja ho fet, es pot fer i no passa res. Qui diu caragols, diu frit, diu panades, diu un pa amb oli amb pernl.
Pot estar ben segura que trobararà la combinació que més t'escaurà L'has provat ja, el pa amb oli amb poleo menta? Jo preferesc un bon tè, però...

oscar dijo...

Hola Toñi!!
jo! menuda lista de efectos secundarios. Pero bueno supongo que con los cidados de Papá y Mamá será todo por lo menos un poco más llevadero, dentro de lo que cabe.
Así me gusta, positiva, el pa amb oli es intocable!!
Mira que bien!! estoy aquí tirado en el sofá y va a empezar "la guerra de las galaxias", jo! que mala suerte, bueno es "el imperio contraataca", si no recuerdo mal creo que la vimos todos en el Metropolitan, pero no estoy seguro, tú seguro que si lo recuerdas, ya me lo confirmarás.
Que tel tu finde?? espero que mejor que el mio, trabajando todo el día y el domingo durmiendo, osea que seguro que el tuyo ha sido más productivo, seguro.
Te voy a contar un chiste que me contó ayer Alfonso, responsabilidades a él!!:

-Van dos camisas andando por la calle y a una de ellas derepente una manga se le empieza agitar con fuerza de arriba a abajo, la otra camisa preocupada le dice "que te pasa? estás bien??" y le contesta "perdona es que se me ha ido la pinza".
Lo siento!!! se lo tenía que contar a alguien y tú eres la víctima perfecta,ya lo has leido y no hay marcha atrás!!.
Bueno chica... un beso de los Valdivielso March, espero que la semana te trate como te mereces.

Isabel Franco dijo...

Hola María Antonia,
a mi me diagnosticaron el cáncer de mama el 30 de enero, llevo en el cuerpo el 6º y último ciclo de quimio, y tengo aún por delante la radioterapia, el trastuzumab (la vacuna de la que hablas cuando mencionas la proteina HER2, en la que presento 3 cruces) y el herceptin. Pero, lo más importante, es que me siento identificada al compartir contigo la determinación a plantarle cara a esto, una vez que nos ha ocurrido, y quiero compartir contigo mis mejores deseos.
Seguro que todo habrá pasado antes de lo que imaginamos, y nos veremos pronto haciéndonos las correspondientes revisiones.
Yo también tengo un blog: blogs.laverdad.es/yotambientengocancer.
Mucho ánimo y un fuerte abrazo,
Isabel Franco

María Antonia Valdivielso dijo...

Isabel,

Muchísimas gracias por tu comentario y por entrar en mi blog. Te aseguro que también entraré en el tuyo con asiduidad.

Qué te voy a decir que no sepas o no te hayan dicho. Tú has pasado por todo lo que yo estoy pasando y seguro que esa primera sensación de que el mundo se hunde bajo tus pies no te es extraña. Y, claro, lo segundo que piensas es que vas a salir, mejor que antes y disfrutando más de muchas cosas a las que antes no les dabas la importancia que se merecen.

Ya sé que dicho así suena un poco extraño, pero me das envidia, porque ya has acabado con la quimio. A mí después también me pondrán radio y un tratamiento hormonal, que estoy segura que no serán tan difíciles de sobrellevar como lo otro.

Un abrazo muy fuerte, mucho ánimo, ¡y me voy enseguida a visitar tu página!

María Antonia Valdivielso dijo...

Josep J. Rosselló,

Benvingut a aquest bloc i gràcies per participar-hi.

Tens raó amb el que dius respecte de l'alcohol. No ens hauria de resultar estrany menjar qualsevol cosa sense que hi vagi acompanyada d'un tassó de vi, però vivim a una cultura on l'alcohol sembla que és indispensable. És molt trist, però moltes de les festes d'aquesta Illa no tendrien el mateix sentit sense la gent moixa. Pitjor és encara pensar en molta de gent jove que ni se planteja sortir de nit sense primer engatar-se. Crec que la pauta ha canviat respecte a quan nosaltres eram (més) joves: nosaltres sortíem i, de vegades, ens engataven. Ara, primer s'engaten (el conegut "botellón") i, després, se'n van de bars o de discoteca o del que sigui.

En qualsevol cas, hauríem de començar a desfer-nos d'aquesta dependència social de les begudes alcohòliques.

I tens raó, el tè és una bona opció, igual que una bona llimonada natural, que acab de descobrir com a acompanyament perfecte per a plats salats, sobretot quan fa tanta de calor com ara.

María Antonia Valdivielso dijo...

Óscar,

Perdona, pero es infinitamente mejor "El Imperio Contraataca". Ese Han Solo congelado, ese Lando Calrisian que lo vende a Habba, esa Leia enamorada y sufridura, ese final triste... ¡Nada, que no hay color! Y sí, la vimos todos en el Metropolitan, qué gran tarde...

Mi fin de semana no ha estado mal, porque como me encuentro relativamente bien (los efectos secundarios se sobrellevan con cierta facilidad)he salido a cenar, he ido al cine, he paseado de noche... Y he dormido como una marmota. No sé si son efectos de la quimio o qué, pero cada tarde duermo una siesta de dos horas.

¡Que no me pueda defender no te da derecho a contar chistes tan malos! Vamos a llevarnos bien...

Un beso.

María Antonia Valdivielso dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.